نمی خواستم در این باره بنویسم، چون دینی بلاگ را یک مؤسسه خصوصی با سیاست گذاری یک چند نفر محدود می دانم که بنا به همین محدود بودن و خصوصی بودن، حق دارند با هر که می خواهند تعامل داشته باشند؛ اما وقتی متوجه شدم اردوی طوبا (خانم های وبلاگ نویس) با همکاری سازمان ملی جوانان بوده، یعنی از بودجه ملی استفاده کرده است، به خود حق دادم که این مطلب را بنویسم.
خیلی وقت پیش بود که یکی از بستگان گفت که فلانی از دفتر توسعه وبلاگ دینی با اشتیاق و تعریف و تمجید شماره تلفنت را گرفته و بناست تماس بگیرد تا در خصوص بخش خواهران دفتر توسعه مطالبی را عنوان کند (حالا نمی دانم مقصود مشورت بود یا همکاری؟). گذشت و گذشت تا اینکه در خصوص پارسی بلاگ انتقادهایی شد و این جانب هم از انتقادات حمایت کردم، چون واقعاً و منطقاً اشکالات وارد بود. حتی وقتی گفتم از عقل خود استفاده کنید، اتهام زدند و گفتند که تو به ما گفته ای بی عقل!
خوب به همین راحتی ما هم رفتیم در فهرست سیاه دینی بلاگ و پارسی بلاگ. از آن زمان تا کنون قلم رنجه پرت نداشته است. یعنی اگرچه کم کار بوده، ولی اولاً مطلب ضعیف نداشته و ثانیاً در عین کم کاری نسبت به آن زمان که آن برادر با شوق و ذوق از قلم رنجه تعریف کرده بود، پرکارتر شده است. می خواهم سؤال کنم آیا ما بانو نبودیم یا وبلاگ نویس نبودیم؟! و آیا این عادلانه است که به خاطر چند انتقاد منطقی و برحق در لیست سیاه گروهی قرار بگیریم که با پرچم دین فعالیت می کند؟
البته نمی خواهم بگویم اگر دعوت می شدم کار و زندگی را رها می کردم و با کله شرفیاب می شدم، اما می خواهم عرض کنم این دعوت نکردن را ناعادلانه و کوته فکرانه می بینم. همچنین نمی خواهم از مفید بودن یا اشکالات این اردو چیزی بگویم که می توان در هر دو فاز نشست و طوری مطلب نگاشت که یا این اردو را بهترین اردوی قرن نامید، طوری که خودشان خیال می کنند و یا طوری که پراشکال ترین اردو ترسیم شود، طوری که برخی در گوشه و کنار می گویند؛ ناسلامتی ما با چهار تا آدم حسابی در ارتباطیم.
